ΟΤΑΝ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΓΗΤΕΨΕ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΝΕΛΛΑΚΟΥ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΝΔΑΛΗ

 

 

ΟΤΑΝ  Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΓΗΤΕΨΕ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ   Κατερίνα Κανελλάκου.- Γεννήθηκα με μισή αναπνοή και την άλλη μου μισή την βρήκα στο Χρώμα !!! Κωνσταντίνα Σανδάλη- Ονειρευόμουν να μπορώ να ζωγραφίζω αλλά διαπίστωσα πως ζωγραφίζω γράφοντας !!! Είμαι εδώ… Είμαι εδώ, παρόν στον χορό που ερήμην μου έστησες. Να ακροβατώ πάνω σε θάλασσες που σκοτεινιά και χάος  έχουν να  υποδείξουν. Παρόν γυμνή και εκκωφαντική μορφή, να δηλώνω την πλήρη εναρμόνισή μου με τις όποιες σφόρδρες φαντασιώσεις του υπέρμετρου εγώ σου, και να τείνω το σώμα μου στις αστείρευτες όποιες εκβάσεις του φαντασιόπληκτου μα πλην στείρου νου σου. Είμαι παρόν σε έναν πίνακα που ηθελημένα είσαι απόν, διότι η παρουσία θέλει ψυχή και η ψυχή χορό για να στηθεί. Κοιτάς Λάθος…. Κοιτάς και βλέπεις τι; Έναν άγγελο με μια μορφή από απόκοσμο υλικό φτιαγμένο. Μα πες μου τι βλέπεις πέραν του μαύρου και του λευκού; Πέραν του γκρίζου και του θολού; Στόχευσες σε λάθος γωνιά την οπτική σου, στόχευσες σε κείνα που όλοι θα θελαν να έχουν,  τα φτερά, μα λησμόνησες τα χέρια τα δετά.   Στέκομαι….. Στέκομαι εδώ, αιώνες ακίνητη πάνω σε βράχο που υπομονετικά με αναμένει να ανασηκωθώ και να πω επιτέλους αυτό που το σώμα μου επιδεκτικά μηνύει. Μια γωνιά σε σένα τείνω με φόντο αρχέγονο. Κάπου εκεί στα βάθη των αιώνων ξεχάστηκα αλλά δεν λησμόνησα, δεν χαράχτηκα, μόνο το χρώμα μου άλλαξα γιατί η προσμονή μες στην αιωνιότητα θέλει θάρρος και εγώ την ζωγράφισα πάνω μου για να αντέξω. Στέκομαι εδώ, ακίνητη και περιμένω την φιγούρα σου να ξεπροβάλει και να φωτίσει το παγερό πλέον κορμί μου γιατί άλλο δεν θα αντέξω εδώ που στέκομαι μόνη και στοιχειώνω ετούτον τον πίνακα. Κοντά και τόσο μακριά … Έναν τοίχο φτιάξαμε, θεμέλιο τα κορμιά μας. Ένα σύμπαν δομήσαμε, αφετηρία το πουθενά μας. Εναρμονισμένοι στους κανόνες της ισορροπίας, εγώ ατενίζω τον ουρανό για να δω τα σημάδια της ελπίδας, εσύ αφέθηκες στο παιχνίδι του θανάτου και περιμένεις καρτερικά, με μάτια κλειστά την ανάσα του. Η γύμνια είναι καλαίσθητη όταν θαυμάζετε, ο έρωτας δίνει ενέργεια όταν υφίσταται και το τέλος είναι παρόν όταν είμαστε κοντά αλλά και τόσο μακριά. Φαντάζεσαι  Αγγέλους… Φαντάζεσαι Αγγέλους ζωγραφισμένους μέσα σε πίνακες που απεικονίζουν παραδεισένιους κήπους, να αιωρούνται πάνω από τοπία γήινα δοσμένα, ολόλευκοι και αστραφτεροί. Να έχουν όμορφες γαλήνιες μορφές, να μοιάζουν με ανθρώπους που έχουν την χάρη του θεού ολόγυρα τους. Φαντάζεσαι  Αγγέλους έτσι γιατί βλέπεις μόνο την τελειωτική τους υπόσταση αλλά λησμονείς πως για να πάρουν αυτήν τους την μορφή πέρασαν πρώτα από την κόλαση των ανθρώπων, έβαψαν την ψυχή τους με όλες τις πορφυρές αποχρώσεις του κόκκινου, παραμορφώθηκαν και μεταμορφώθηκαν σε κάθε λογής σατανικό πλάσμα, γιατί η γνώση είναι η μόνη αλήθεια που σε φτάνει στο κατώφλι του θεού και η συγχώρεση είναι υπαίτια για τα μεγάλα και απάγκια φτερά τους. Αλήθειες… Είναι αλήθειες που λέγονται μόνο μέσα στο σκοτάδι, παγωμένες και απόλυτες γυρεύουν τα θύματα τους. Να αποκαλύψουν  όψεις αθέατες που δεν ήθελαν οι εραστές να αποδεχτούν. Να φανερώσουν τις αποστάσεις που χαοτικές δείχνουν πλέον και να τελματώσουν τα συναισθήματα. Είναι αλήθειες που υπαγορεύουν την ύστατη παράδοση και την κλείνουν μέσα σε μια λέξη «Εγκαταλείπω». Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει έλεος, μια τελευταία αγκαλιά και υποχωρείς με αξιοπρέπεια γιατί αγάπησες και αυτό δεν χάνετε ποτέ. Είχες όνομα… Είχες όνομα κάποτε, λίγο από σένα, λίγο από μένα, ξεχάστηκε. Έμεινε ανάμνηση η χροιά της φωνής σου, στη θύμηση η αίσθηση του κορμιού σου, μαχαίρι η δίχως προηγούμενο σιγουριά σου. Να με καλείς και να προσμένεις, να με προστάζεις και να αναμένεις την δουλικότητα μου να επιβεβαιώσει την υποταγή στον έρωτα σου. Είχες  όνομα κάποτε αλλά ξεχάστηκε γιατί ο έρωτας θέλει φωνή και εσύ μου την στέρησες. Δες με …. Φανερώσου επιτέλους, τι σε εμποδίζει; Είμαι εδώ, έτοιμη να σε αντιμετωπίσω. Δες με, δες σε τι με μεταμόρφωσες. Είμαι η οργή, είμαι ο θυμός, είμαι γυναίκα που μια ματιά της αρκεί για να δείξει την δυσαρέσκεια και την περιφρόνηση. Δες με, έγινα χίμαιρα, ποτάμι για να ξεπλύνω τα άδικα, και τα δίκια, θα τα συνθλίψω κι αυτά. Γιατί δεν φανερώνεσαι; Είμαι εδώ, έτοιμη να πρωταγωνιστήσω σ’ ένα δράμα που από σένα είναι γραμμένο αλλά από μένα παιγμένο.    Ψυχή…. Μέσα σε σκιές φωλιάζω με μόνη φορεσιά το μαύρο σάλι της νύχτας. Εδώ κρύβομαι,  εδώ περιμένω… εδώ πεθαίνω. Πάει καιρός που κείτομαι γεμάτη από έναν έρωτα προδότη και δεν φανερώνομαι ούτε στο λιγοστό αυτό φως που προσπαθεί απεγνωσμένα να φωτίσει το πρόσωπο μου. Ήρθες σαν πουλί παραδεισένιο και στόχευσες το χαμόγελο μου να φωτίσεις, αλλά το κρίμα καλέ μου δεν πρόφτασα να το μεταμορφώσω σε θεό, και χάθηκα κρυμμένη στο κενό. Μη γίνεσαι παράπονο… Κοίταξε με, δώσε μου μια ανάσα, να έχει λόγο η ζωή. Δες με είμαι εδώ σε αγγίζω, μην εγκαταλείπεις, θα ξημερώσει. Μίλησε μου, μην παραδίνεσαι, με τρομάζεις έτσι νωχελικός που κείτεσαι. Δεν θέλω να γίνεις το παράπονο μου, το δάκρυ τις νύχτες μου, ο λυγμός στην μέρα μου… θέλω να γίνεις ζωή, θέλω να γίνεις χάδι και λιμάνι απάγκιο. Κοίταξε με, μην χάνεσαι.        Γαλήνη….    Δεν έχω πρόσωπο, δεν μου χρειάζεται. Το δώρισα στη σιγή, το εναπόθεσα στη στιγμή εκείνη που το σώμα μου πλανάται μέσα σε κείνους τους ωκεανούς που ευτυχία έχουν να επιδείξουν μόνο. Το κορμί μου διαφορετικό πια, με ταξιδεύει σε λιμάνια άγνωστα μα τόσο οικεία, και δεν θωρώ την ύλη του το μόνο που αισθάνομαι είναι την ηρεμία του και παραμένω ακίνητη γιατί δεν θέλω να συλήσω την γαλήνη του.   ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Σπουδές γραφιστική, Ομαδικές εκθέσεις: 10 συμμετοχές σε εκθέσεις του εικαστικού ομίλου Καρδίτσας (από 2006 - 2011). Ατομικές εκθέσεις: -2007 εικαστικός όμιλος Καρδίτσας. -2007 Art Cafe Souita στα Τρίκαλα. -2008 Ξενοδοχειακό Συγκρότημα Κaraoulanis Beach Άγιος Ιωάννης Πηλίου -2010 Καρδίτσα, «Μια έκθεση με ανοιχτούς ορίζοντες» -Συμμέτοχη στο event του Μιχαήλ Ρωμανού -8/3/2001 «50 καλλιτέχνες ζωγραφίζουν για τη γυναίκα» -Μέλος του εικαστικού Ομίλου Καρδίτσας -Μέλος του Δ. Σ. Πινακοθήκης Καρδίτσας   ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΝΕΛΛΑΚΟΥ  Ανατέλλει φως με στίχους και χρώματα.!!!! Όταν η ζωγραφική συναντά την γραφή σου είναι για μένα αποκάλυψη και εν μέρη δικαίωση που μετά από τόσα χρόνια πάλης με το χρώμα μια πένα εμπνεύστηκε από αυτόν τον πόλεμο....τον δικό μου πόλεμο με τον καμβά και τα όνειρα μου, τις ερινύες, τα κρίματα μου, όλα σε τελάρο καμωμένα στη σειρά, και εσύ τα έκανες λέξεις και τα χτένισες με σεβασμό. Το ευχαριστώ είναι κοινότυπο και τείνει να γίνει λέξη νεκρή στις μέρες μας, εγώ το νοιώθω όμως. Σ’ ευχαριστώ που δούλεψες πάνω στη δουλειά μου και έδωσες φωνή σε αυτή ζωγραφίζοντας τις με λέξεις. Να τι έλειπε, αυτό είπα, ο λόγος . Εσύ που τον κατέχεις και ζωγραφίζεις με αυτόν .......

http://www.insterea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4399%3A2011-03-10-21-52-42&catid=218%3A2010-12-20-16-23-03&Itemid=242